AweBye & Bug_Go

• Hotmail

• MassCommZaa

• SiamSport

• SoccerSuck

                ลมหนาวพัดมาอีกแล้วนะครับ  ถึงจะช้าหน่อยแต่ว่าปีนี้หนาวจัดเป็นพิเศษ  หลายคนบอกว่าหนาวกว่าทุกๆ ปีที่ผ่านมา  รวมถึงตัวผมด้วย  แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าปีที่ผ่านๆ มา ผมก็มักพูดกับตัวเองอย่างนี้  และเชื่อขนมกินได้เลยว่าปีต่อไปผมก็ต้องพูดอย่างนี้อีก  ไม่ใช่เพราะผมวัดอุณหภูมิ  แล้วนำมาเปรียบเทียบกันนะครับ  เพียงแต่เป็นความรู้สึกส่วนตัวที่มักจะคิดเสมอว่า  อะไรก็ตามที่กำลังเป็นอยู่มักรู้สึกว่ามันรุนแรงกว่าที่เคยผ่านมาเสมอ  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือร้าย 

บ่อยครั้งจึงรู้สึกว่า  เหนื่อยครั้งนี้  มากกว่าที่เคยผ่านมา 

หิวครั้งนี้  มากกว่าที่เคยผ่านมา 

เศร้าครั้งนี้  มากกว่าที่เคยผ่านมา 

รวมถึงสุขครั้งนี้  มากกว่าที่เคยผ่านมา 

แต่พอข้ามไปพูดถึงความสนุกสนานในวัยเด็กแล้ว  ผมกลับคิดว่าไม่มีความสนุกสนานในช่วงเวลาไหนจะเทียบเท่า  เป็นความสุขที่ไม่ได้เกิดจากการอยู่เหนือคนอื่น  เก่งกว่าคนอื่น  รวยกว่าคนอื่น  หรือมีหน้ามีตากว่าคนอื่น  เพียงแต่เป็นความสุขที่บริสุทธิ์เกินกว่าจะหาช่วงวัยไหนมาเปรียบเทียบได้

การอยู่กับเพื่อนทั้งวัน  วิ่งเล่นกันตามประสา  เป่าหนังยาง  ปีนต้นไม้  กระโดดน้ำ  หรือแอบขโมยมะม่วงที่มีเจ้าของเป็นคนขี้เหนียวและมีหมาดุที่สุดในหมู่บ้าน  ได้มาก็หาพริกหาเกลือมาจิ้มกินกันตามประสาเด็กๆ 

ความสุขที่เกิดจากอาการที่เห็นรถไอติมวิ่งผ่าน  แล้วรีบแจ้นไปขอเงินแม่ได้เหรียญบาทเก่าๆ มา 1 เหรียญ  แลกกับไอติม 1 แท่ง จากชายชราคุ้นหน้าที่คอยบีบแตรลมเรียกลูกค้าตัวกะเปี๊ยกในทุกๆ ตอนเที่ยงของแต่ละวัน  เปรียบเสมือนฮีโร่ที่แบกถังความสุขมาแจกจ่ายให้กับเด็กๆ จนแกกลายเป็นขวัญใจวัยซนรุ่นแล้วรุ่นเล่า  เพียงแค่นั้นก็เป็นความสุขที่เพียงพอแล้วครับ

ส่วนความทุกข์ที่จะเกิดขึ้นในตอนนั้นมีไม่กี่อย่าง  ถ้าไม่ใช่วันที่รถไอติมไม่มา  ก็เป็นวันที่รถไอติมมาแต่ขอตังค์ไม่ได้  โชคร้ายหน่อยก็ได้ของแถมเป็นก้านมะยม  หรือโชคร้ายกว่านั้นอาจได้อาวุธหนักที่มากกว่าก้านมะยม  ขึ้นอยู่กับว่าแม่จะคว้าอันไหนได้ทัน  ถ้ารีบหน่อยก็ใช้ฝ่ามือห้วนๆ นั่นแหละ  แค่นั้นก็เป็นความทุกข์ทรมานมากจนแทบจะดิ้นตายแล้วครับ

แต่พอโตขึ้นความสุขของเรามักเปลี่ยนรูปแบบ  อาจเป็นเพราะผ่านโลกมาเยอะ  จำเรื่องราวมาเยอะ  จึงเกิดการเปรียบเทียบว่าครั้งนี้ดีกว่าครั้งไหนๆ  ครั้งนั้นแย่กว่าครั้งก่อนหน้า  แต่ในวัยเด็กมักไม่เกิดความรู้สึกแบบนี้  ส่วนหนึ่งผมมองว่าเป็นเพราะวัยเด็กยังไม่มีการจดจำเรื่องราวใดๆ  ความรู้สึกที่เกิดขึ้นจึงเป็นความรู้สึกในขณะนั้นจริงๆ  โดนไม้เรียวตอนนั้น  น้ำตาก็ไหลพรากทันที  พอน้ำตาหยุดไหลเรื่องราวบาดหมางระหว่างตัวเองและไม้เรียวก็จบลงตรงนั้น  ไม่มีเก็บไปคิดแล้วเจ็บแค้นในวันหลัง 

แต่พอโตขึ้นกลับไม่ใช่  นอกจากไม่ใช่แล้วยังเป็นไปในลักษณะตรงกันข้ามเสียอีก  มีสิ่งต่างๆ ที่ต้องทำมากมาย  มีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น  และมีสมองไว้คิด  วางแผน  ประมวลผลอย่างไม่หยุดหย่อน  เพื่อเตรียมพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าด้วยความทะเยอทะยาน  หากเข้าเส้นชัยได้  ก็มีความสุขกันถ้วนหน้าไป  แต่ถ้าไม่  ก็แค่เจ็บมากกว่าที่ผ่านมา

เส้นชัยของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกันนะครับ  และจุดเริ่มก็ไม่เหมือนกันด้วย  สำหรับผมในตอนนี้คือการจบการศึกษา  มีใบปริญญา  และมีงานทำ  แต่ผมไม่แน่ใจว่าถ้าทำสำเร็จมันจะทำให้ผมมีความสุขเท่ากับการเดินเข้าเส้นชัยในวัยเด็กของผมหรือเปล่า  เส้นชัยที่มีเพียงเงินเหรียญบาทและไม้เรียวกั้น  โดยมีรางวัลสุดวิเศษคือไอติมจากชายชรา

บ่อยครั้งที่ผมรู้สึกว่าอยู่ห่างจากเส้นชัยมากเกินกำลัง  บางครั้งจึงมักเข้าไปค้นลิ้นชักแห่งความทรงจำเพื่อหาเส้นชัยในอดีตมาใช้ซึ่งก็ได้ผลไม่น้อยเลยนะครับ  บางที...นี่อาจทำให้ผมพบกับความสุขมากกว่าเส้นชัยที่พยายามไขว่คว้ามันอย่างสุดแรงเกิดก็เป็นได้

ปี๊บ....ปี๊บ !!

ไอติมแท่งนึงครับ :B

• Sun January 7 - Lunchtime: Buy a new beanie hat

• Mon January 8 - 6pm: Go rollerblading